De metafoor van de vlinder

Als je goed kijkt naar de reis van de adembenemende vlinder, begint deze als een kleine rups die in principe alles op zijn pad met roekeloze overgave opeet en daarbij vaak planten en bomen ernstig beschadigt. Dit lijkt erg op de evolutionaire reis van de mensheid door de geschiedenis heen, waarbij we Moeder Aarde, onze mededieren en zelfs elkaar opzettelijk schade berokkenen vanwege onze kortzichtige, op verdeeldheid gebaseerde perspectieven en zelfzuchtige agenda's. Echter, op een cruciaal punt in de evolutionaire reis van de rups, wanneer het al het consumeren en vernietigen heeft gedaan waar het goddelijk voor ontworpen is, beginnen er plotseling nieuwe cellen, genaamd imaginale (inwendige) cellen, in de rups op te duiken. Deze cellen bevatten de mal voor de vlinder die geboren zal worden. In het begin beschouwen de rupscellen deze imaginale cellen als vreemde indringers en identificeren en vernietigen ze snel, maar na verloop van tijd verschijnen er steeds meer imaginale cellen op het toneel. Zij beginnen samen te werken, totdat uiteindelijk het tij in de rups keert, en de imaginale cellen de nieuwe dominante kracht worden die de controle overneemt. Op dit punt beginnen de rupscellen af te breken en gaat de rups over in het popstadium, waarin hij een beschermende pop vormt, zodat zijn volledige metamorfose tot vlinder kan beginnen. De rupscellen en alle vernietiging die zij teweegbrachten, vallen nu uiteen in een smurrie die als brandstof dient voor de imaginale cellen, die zich ermee voeden. Uiteindelijk was de door de rups veroorzaakte vernietiging nodig, opdat de imaginale cellen de brandstof zouden hebben om zich tot vlinder te kunnen transformeren. In tegenstelling tot het destructieve regime van de rups, heeft de vlinder een agenda die symbiotisch is met de natuur: stuifmeel van plant naar plant dragen, bloemen, groenten en fruit helpen om nieuwe zaden te produceren.

Klinkt dat als de reis van een andere soort die je kent? Dit is een perfecte metafoor voor de evolutie van de mensheid. Als we het menselijk ras zien als één groot organisme, kan elk individu worden gezien als een cel binnen het grotere wezen dat Moeder Aarde is. In het verleden, wanneer de denkbeeldige cellen van het menselijk organisme zich zouden uitspreken over eenheid, onvoorwaardelijke liefde en eenheid, zouden zij snel tot zwijgen worden gebracht, belachelijk worden gemaakt, of in veel gevallen zelfs worden gedood. Maar, net als bij de rups, keert het tij uiteindelijk. Vandaag de dag werken meer en meer denkbeeldige cel-achtige mensen samen om de grote verschuiving naar een nieuw tijdperk voor de mensheid te beginnen. Natuurlijk kan het er in dit stadium van de evolutie van de mensheid rommelig uitzien, net als bij de rups. Maar vrees niet, net wanneer de rups denkt dat zijn wereld eindigt, wordt hij een vlinder. Bron: The Golden Key, Brandon Beachum