Vandaag las ik een blog terug die ik geschreven heb in het begin van mijn burn-out. En ik ben als mens zo ontworpen dat ik leer van ervaringen die ik heb gehad die van crisis naar progressie of vooruitgang gaan. Maar hoe kun je dat nou zien? Hoe kun je hier naar kijken en je er bewust van worden? Nou alleen als je dus iets terug leest wat je in het moment van de crisis hebt opgeschreven. Want dan zie je de progressie en het proces van transformatie voor je ogen. En dat wil ik graag delen. Omdat dit een praktisch voorbeeld is wat zo mooi laat zien hoe verrijkend levenservaring kan zijn. En dat dit iets is wat je alleen maar kunt krijgen door het te zien in de magie van tijd.

Ergens halverwege 2021...

"Hoe je een buitenkant en een binnenkant kunt hebben die zo verschillend van elkaar zijn maar toch zo bij elkaar horen.

Ik heb mezelf, door de rugzak met ervaringen die ik met me meedraag een patroon aangeleerd waarin ik de leeuwin en het welpje inzet om mezelf te zijn. Het welpje komt naar voren wanneer ik me veilig en geborgen voel. Mag zijn wie ik ben, in al mijn sterke, maar ook mijn minder sterke kanten en wanneer ik daarin gezien word. Het gekke is, dat ik merk dat ik dat ook onwijs nodig heb. Het gevoel van ‘er mogen zijn’. De moeite waard zijn voor de ander.

Hoe bizar is het telkens dat mijn buitenkant daarin soms zo onwijs anders is dan ik me van binnen voel en wat ik laat zien. Ik kan, wanneer ik word geraakt, zo ontzettend fel en heftig uit de hoek komen dat het anderen laat schrikken en dat het anderen beschadigt. Voor mijzelf is dat dan iets wat ik vanuit een soort van zelfbeschermingsmechanisme doe, automatisch. Ik kan het niet beheerst doen, het komt er gewoon uit. Als een duveltje uit een doosje. De leeuwin die een paar tanden laat zien en een klauw met scherpe nagels. Het vuur wat dan uit mijn ogen komt kan zelfs bedreigend zijn voor de ander. Mensen kruipen ervan in hun schulp, benaderen me voorzichtig terwijl ik op het moment zelf alleen voel dat ik boos ben, of me niet gezien voel en daardoor geraakt op een kwetsbaar stuk wat ik niet wil laten zien en wat er niet mag zijn. Iets wat ik zelf doe.

De ander kan daar eigenlijk vrij weinig aan doen, ik doe het zelf. En ik weet het ook. Maar hoe kom ik daar dan in hemelsnaam uit? Wat kan ik doen om meer van mezelf te durven laten zien, ook de kwetsbare kant van mezelf, zonder dat ik verleid word om de heftige kant, de leeuwin in me, een rol te laten spelen anders dan rustig onder een boompje liggend, rustend in het zonnetje, met de poten over elkaar heen, geliefkoosd worden door het welpje wat zich ook dan veilig en geborgen voelt? Het kan ook zo. Maar hoe vind ik de weg daarnaartoe? Wat heb ik nodig om hier doorheen te komen? Wie kan me daarbij helpen?

De schil om me heen is zo dik. Er zijn zo weinig mensen die de mooie, kwetsbare kant die ik ook heb zien, omdat ik deze ook echt niet heel gemakkelijk laat zien. De rustige, liefdevolle, zachte kant. De kant die ik koester. Die ik ook een tijd lang heb kunnen laten zien, maar die ik nu weer diep heb weggestopt. Omdat ik bang ben. Omdat vechten de enige manier is die me tot nu toe nog wat heeft opgeleverd als het niet goed ging. Vechten en vooral vluchten om het echt aan te gaan. Het is veel ingewikkelder dan het lijkt. En het is echt niet dat ik het niet wil. Ik wil het zo onwijs graag. Maar het lukt me niet het te doorbreken. Daar heb ik hulp bij nodig. En die heb ik gevraagd, maar dan kom ik in het medische circuit gewoon niet uit. Ik heb andere vormen van begeleiding nodig die bij mij passen.

Als ik naar mijn lichaamsgrafiek binnen Human Design kijk en mijn profiel, de 5/1 (heretic/investigator), is dit de heftigheid van het projectieveld waar ik mee te maken krijg. Mensen zien wat ze willen zien. En hoe graag ik het ook zou willen, ik kan dat niet veranderen, want het is wat ik in mijn genetische ontwerp heb zitten. De kanalen die ik in mijn lichaamsgrafiek (BodyGraph) heb, vertalen daarin exact mijn gedrag. Het powerhouse, de explosie van emoties die ik teweeg kan brengen en het feit dat voor mij de poort van crisis verbonden met de poort van verandering eigenlijk de manier zijn waarop ik doe wat ik moet doen en wat dus heel erg bij mij past. Dit is hoe ik ben, en waarom zou ik dat moeten willen veranderen. Om in het systeem te passen? Om te worden zoals men wil dat ik word? Of om juist gezien te worden en gewaardeerd te worden om deze expressie en de passie die dat ook met zich meebrengt. Om juist hier doorheen te willen gaan en te doen wat ik hier te doen heb en dus werk zoeken wat me voldoening geeft en waarin het projectieveld me juist helpt om te doen wat ik moet doen? Wat is nu het echte antwoord op mijn vraag?

Ik denk dat ik het wel weet. Maar weten is niet genoeg. Weten is altijd mijn escape geweest. Mijn hoofd die me vertelde wat ik moest doen. Weten is niet het antwoord. Ik moet het voelen. Maar ik heb tijd nodig om het ook te voelen en de moed om het te doen. Het vertrouwen te hebben in wat het universum voor me in petto heeft. Vast te houden aan de waarde die ik heb als mens. En niet de waarde die ik zou móeten hebben als mens. Maar mezelf te zijn. De leeuwin en het welpje. Dat is mijn ontwerp. Mijn design. Dat is wie ik ben. Ik ben een leeuw, de leeuwin en het welpje. En ik doe het alleen. Ik laat me niet zeggen wat ik moet doen. En wie ik zou moeten zijn. Ik weet wat ik kan, ik voel het alleen nog niet. En daar ben ik heel erg hard op aan het werk. Voelen dat ik mag zijn wie ik ben en dat ik daarin doe wat ik moet doen om mijn gezin te voorzien en rust te pakken als ik rust nodig heb. Ik laat het leven op me afkomen, reageer op signalen die ik van buitenaf ontvang en vertrouw op het universum. Ik ben. Ik ben. Ik ben. Ik ben".

Ik heb mezelf terug gevonden. Door mezelf te zijn. Door de moed te hebben om de innerlijke reis te beginnen en het experiment van het volgen van mijn Strategie en Innerlijke Autoriteit in mijn leven te verwelkomen. Het vermogen om mijn eigen Autoriteit te zijn en deze niet meer af te staan aan conditionering en mijn Mind. Maar het leven te volgen wat op me af komt, wat ik aantrek en wat me voldoening geeft. Iets waar ik elke dag dankbaar voor ben. Het geeft me rust in deze roerige en onzekere tijden. Want ik heb een navigatiesysteem wat betrouwbaar is. Wat is het heerlijk om de toeschouwer te zijn van je eigen leven. Waarin je niet in control hoeft te zijn, maar waarin je alleen maar hoeft te vertrouwen. Op jezelf. En het allermooiste is, dat navigatiesysteem dat hebben we allemaal! Je moet het alleen even weten te vinden.