Wanneer je steeds meer gaat leven als jeZelf, merk je dat sommige verhalen meer resoneren dan anderen. Ik heb mijn leven lang problemen gehad met mijn eigenwaarde. Ik ben jarenlang van het ene in het andere dieet gegaan en periodes waarin ik werkelijk niet in de spiegel wilde en durfde te kijken alleen omdat ik vond dat het niet voldeed aan het plaatje wat me overal werd voorgeschoteld. Ik heb wel vaker gesproken over het feit dat ik jarenlang eigenlijk met mijn hoofd van mijn romp gescheiden heb geleefd. Ik liet mijn leven bepalen door wat mijn gedachten vonden dat klopte. En mijn lichaam moest dat allemaal maar goed vinden. Het lichaam wordt toch aangestuurd door het brein? Nou, dan is het logisch dat je dus je leven kunt bedenken. Want zo werkt het. 

 

Zo werkt het dus niet. Want denken en de aansturing van je brein dat zijn twee volledig verschillende en opzichzelfstaande functies van ons lichaam. Het brein stuurt inderdaad ons lichaam aan, maar niet altijd in de richting van hetgeen we denken. In mijn geval denk ik vooral over dingen na die gaan over wat er mogelijk in de toekomst zou kunnen gebeuren. En sinds ik mijn design ken, weet ik dat dit de meest onzinnige bezigheid is die ik maar kan doen. Het verspilt eigenlijk alle energie die ik heb op iets waar werkelijk geen enkel nut in zit, anders dan het me afleidt van datgene wat ik hier te doen heb, en dat is reageren op het leven in het moment en in het NU. 

 

De illusie dat we met iets denken kunnen bereiken wat we willen, is voor mij de grootste eyeopener geweest die ik heb gehad sinds ik in mijn experiment van Human Design ben gestapt. Het gaf me ook een antwoord op alle vragen die ik gedurende mijn leven in mijn hoofd had en waar ik heel druk mee was om die allemaal te willen beantwoorden. Van die vragen als: “Wat is de reden van dit, waarom kan ik niet dat, hoe is het mogelijk dat zus, wat kan ik doen om zo…..”. Eindeloze interne vraag- en antwoordspelletjes die er dan werden gevoerd in mijn eigen hoofd en waar ik dan ook nog allerlei vragen van anderen bij in stopte. En ik voelde altijd de druk om daar dan ook zo snel mogelijk een antwoord op te willen hebben of vinden, want ik vond die druk ook fysiek niet zo heel erg prettig. 

 

Ik heb mezelf wel eens een ‘hamburger tussen twee broodjes’ genoemd. Toen ik nog leidinggevende was, had ik dat gevoel heel vaak. Het principe van het ‘dienen van twee heren’ (of dames). En toen ik mijn design zag, werd me visueel ook nog eens heel erg duidelijk, dat ik in mijn design ook daadwerkelijk een ‘hamburger tussen twee broodjes’ van conditionering ben. Ik word mentaal en fysiek een soort van in elkaar gedrukt door conditionering en druk die ik probeer op te lossen als ik ‘niet meZelf’ ben. En precies daar zit dan ook mijn ontvankelijkheid en mijn kwetsbaarheid. Mijn open Hoofd- en Ajna centrum en mijn open Wortel centrum in Human Design termen (ook wel de mentale en de fysieke druk of stress), maken dat ik op die plekken heel erg open sta voor conditionering en beïnvloeding van buitenaf.

 

Wanneer ik echter die ontvankelijkheid omzet in wijsheid, en niet nadenk over dingen die er voor mij niet toe doen en me niet laat opjagen omdat die druk niet iets is wat voor mij en mijn lichaam prettig werkt, dan levert me dat meteen een heel fijn gevoel van tevredenheid op. Wanneer ik mijn lichaam volg waar het me naar toe brengt en ik die mentale en fysieke druk vooral zie als iets wat door me heen kan gaan, dan lost het dus echt als vanzelf op. 

 

Terugkomend op het begin van dit artikel over het wel of niet resoneren van verhalen. Ik hoorde vandaag iemand zeggen, 'Je kunt je verstand (en je gedachten) zien als de mier en je lichaam als de olifant. De mier die op de rug van de olifant zit en denkt te kunnen vertellen waar die olifant naar toe zou moeten bewegen'. Nou, ik denk dat het beeld voldoende is om met een glimlach af te sluiten met:

 

“En toen kwam er een olifant met een hele lange snuit, en die blies dit verhaaltje uit”.