Dat was de naam van een bandje waar ik ooit in gezongen heb. De enige band waarin ik niet samen met mijn drummer Viking heb gespeeld, maar waarin ik met een gitarist en een bassist nummers coverde van allerlei artiesten. In de huid gaan staan van die zangers of zangeressen en dan mijn eigen kleur er aan geven. De bandnaam kwam voort uit het feit dat het nummers waren, die niet op het eerste de beste carnavalsrepertoire stonden. Daarnaast speelden we het in een melancholische diepe mood waarbij mijn stem de tweede reden was van de bandnaam, want ik heb een donkere, lage zangstem. 

 

Heerlijk vond ik dat. Even helemaal in de huid kruipen van iemand. De teksten vertolken vanuit de stemming die er op dat moment was en van daaruit gewoon even volledig in de flow zijn, met de muziek samen zijn. Wachtend op de mutatie, het moment van magie, muziek die gemaakt wordt tussen de noten. Niet vanaf het blad gespeeld, maar gewoon in de frequentie van stem, bas en gitaar. Ogen dicht en vertrouwen op wat er komt. 

 

Het woord kwam vanmorgen meteen mee in het gevoel wat ik had toen ik wakker werd. Low. Het is een frequentie die ik bij me draag. Ik ga van high naar low. Van hoop naar pijn, van passie naar wanhoop. Het is mechanisch en ik kan het niet sturen of in control krijgen. Het is iets wat bij me hoort en wat ik heb leren waarderen. Het geeft me de gelegenheid even in de reflectiestand te gaan. Niet vanuit het zoeken naar redenen, want die zijn er niet. Ik zit gewoon in de ‘low end of my emotional wave’. Maar vanuit de liefde voor het moment dat je gewoon even niet die stuiterbal van joy en happiness bent. Dat je dan ook sneller geraakt bent wanneer je iets ziet, of er een herinnering aan je voorbij komt. Dat tranen sneller vloeien en dat je daarin alleen maar hoeft te voelen en verder niets. 

 

Weten dat dit ook weer vanzelf voorbijgaat. Dat je niet kunt vasthouden aan de low en ook niet aan de high. Want het is een golf. Je surft letterlijk de emotionele golven in de zee van het leven. Zonder reden. Gewoon daar zijn en verder niet. Het blijft niet zo, het gaat vanzelf weer weg. Tot die tijd is het eigenlijk gewoon ook heerlijk om in die melancholische mood te zijn. Het is het moment om creatief te worden. Voor mij zijn dit de momenten waarop ik achter mijn laptop ga zitten en mijn vingers over het toetsenbord laat gaan. Om te kijken wat er vervolgens uit komt. Low zijn is heerlijk. Het is rustig, er hoeft niets, het enige wat ik doe is lief zijn voor mezelf, bewust zijn van de omstandigheid dat alles wat ik nu zie minder roze is dan morgen, of overmorgen en dat het prima is. 

 

Fijn is dat.