Ooit het gevoel gehad dat je er niet toe deed? Dat je nergens zin in had en jezelf af vraagt waar het allemaal nog goed voor is dit leven? Dat je liever gewoon maar niet meer wakker zou worden omdat alles toch helemaal geen zin heeft en je echt totaal geen energie meer had om ook maar iets te gaan doen of beleven?

 

Als je dit uitspreekt bij een dokter en je gaat daar echt over praten dan krijg je voor je het weet de ‘diagnose’ depressie… Of depressieve gedachten, burnout, het kan van alles zijn wat er uit komt. Alleen daar zou ik al een essay over kunnen schrijven als het gaat om het ‘gokken wat er aan de hand zou kunnen zijn’, maar dat laat ik voor nu even rusten.

 

Afhankelijk van hoe open jij durft te zijn over de gedachten die je hebt en die blijven hangen, komt er een diagnose waar je vervolgens mee verder kunt. Want de diagnose is vereist om vervolgstappen te kunnen zetten richting ofwel bedrijfsmaatschappelijk werk, een aanvraag voor ziekteverlof, een plek op de wachtlijst bij de GGZ, of gewoon soms ook om jezelf gerust te stellen omdat je iets hebt.

 

Ik heb het zelf ook ervaren. Tijdens mijn burnout ben ik onwijs diep gegaan. Ik heb echt momenten gehad dat het zo donker was in mezelf dat ik me daadwerkelijk voor het slapen gaan hardop de vraag heb gesteld: ‘Wil ik nog wel wakker worden morgenvroeg?’. En dat ik mezelf dan ook ‘Nee, van mij hoeft dat niet meer’ hoorde zeggen. En dat ik daar vervolgens, en dat is misschien nog wel het heftigste, ook totaal niet van schrok. De lusteloosheid, het gevoel van niets waard zijn, er niet toe doen, eigenlijk gewoon het gevoel van leegte en NIKS. Ik weet ook nu nog exact terug te halen hoe dat voelde. Omdat ik het nog wel eens heb. Ik heb nog dagen of momenten dat ik dat voel en denk. Ook voor mijn burnout had ik dit soort gevoelens en gedachten.

 

Het verschil echter tussen deze gevoelens nu en toen is dat ik ze anders beleef. Ik beleef ze nu als iets wat bij mij hoort. Ik ben een emotioneel mens. Emotioneel in de zin van ups en downs, highs en lows, hoop en pijn, vreugde en verdriet, passie en lusteloosheid, omarming en verwerping. Deze gevoelens, kunnen zich in extreme vormen voordoen. Heel erg blij, heel erg verdrietig, heel boos, heel gelaten. Het kan allemaal. En met name als je in de heel erg van iets zit, dan kan het zijn dat je daar in blijft hangen. En dat daarin blijven hangen, dat is niet iets wat je lichaam doet. Dat is iets wat je hoofd, je mind doet. Je mind gaat proberen om een reden te zoeken voor dat ‘heel erg …’ Met andere woorden, als ik me heel erg blij voel, dan gaat mijn hoofd zoeken naar redenen waarom ik zo heel erg blij ben en probeert dat vast te houden.

 

Als ik … doe, dan blijf ik heel erg blij. Omdat ik destijds ook .... heb gedaan en dat maakte me heel erg blij.

 

Punt alleen is, dat dit echt totale waanzin is. Want het heeft niets met situaties of omstandigheden te maken dat ik me op een bepaald moment heel erg blij voel, maar met de mood waar ik in zit als het om mijn emoties gaat. Die mood, die is mechanisch en manifesteert zich in golven. En die golven, die gaan op en neer. Daar kun je niet aan tornen, daar kun je niets aan doen, ze zijn er gewoon. 

 

Toen ik daar mezelf bewust van werd en ik door middel van het zien van mijn Human Design, van wie ik ben en hoe mijn routekaart in elkaar zit, kon ik het begrijpen zonder dat ik er over hoefde na te denken. Accepteren dat ik als mens gewoon verschillende moods heb die per dag of moment kunnen veranderen zonder dat ik daar invloed op kan hebben of dat ik er iets aan hoef te doen of ze hoef te beredeneren dat maakte ineens alles een stuk eenvoudiger. Een depressie is het resultaat van het zoeken naar redenen voor iets wat start met het gevoel van melancholie. En het gaat dus ook vanzelf weer over. 

 

Als je melancholie kunt leren omarmen en het om kunt zetten in creativiteit, dan kun je zien hoe diepgaand en mooi melancholische gevoelens kunnen zijn als je ze er gewoon laat zijn. Luister naar een mooi muziekstuk, pak je pen en ga schrijven of tekenen, ga knutselen, of klussen, maak het huis of de auto lekker schoon of pak een mooi boek. Het leven van emotionele mensen is vooral een leven van moods. En ze mogen er allemaal zijn. Zodra je je hoofd niet meer de rol geeft die het graag wil pakken, als besluitvormer en als veroordelend en zoekend naar antwoorden op vragen die er totaal niet toe doen, dan ga je merken dat je leert hoe het is om te leven als jezelf.

 

Ieder mens heeft melancholie en depressie in zich zitten. Er zijn echter manieren om daar naar te leren kijken en om ze te zien als iets wat je hebt en waar je door bent wie je bent. Uit melancholie zijn de mooiste liedjes geschreven. De mooiste kunstwerken gemaakt en de mooiste boeken uitgekomen.

Als we steeds meer gaan zien wie we echt zijn, en we steeds minder gaan zoeken naar labels en naar diagnoses, dan wordt de wereld echt een stukje mooier. Ik vind het een geschenk om dat elke dag weer te ervaren in mezelf. Het experiment van leven als jezelf is zo de moeite waard. Het is niet eenvoudig, het is niet altijd gemakkelijk, maar het is zo ontzettend waardevol.

 

Life is heavenly, if only you have the guts to just wait and see…

 

Als je ook wilt weten hoe dit bij jou zit, of je herkent je in dit verhaal, neem dan contact met me op. Ik kijk graag met je mee. Soms (of meestal) is voorkomen beter dan genezen.