Het is een moeilijke tijd hier in huis. Mijn man is echt een zware wedstrijd aan het spelen als het gaat om overleven. Zeven jaar doet hij dit al. Leven met kanker gaat met ups en downs en in verschillende gradaties. Een mentale en fysieke krachtpatser is het. Mijn Viking. 

 

En nu is het moment aangekomen dat er geen behandelingen meer zijn vanuit het ziekenhuis die hem kunnen helpen. Eigenlijk brengen deze behandelingen hem alleen maar verder weg van gezondheid. Iets wat een gevoel van onmacht kan opleveren als je er aan toegeeft. Ik ben in dit hele wedstrijd proces altijd die verzorger langs de lijn geweest. De supporter van de club die het hele team bijstaat mentaal en fysiek als ze er door heen zitten. Met een tasje het veld op rennen wanneer een speler onderuit is gegaan. Ik zie die mensen altijd als rondwandelende hartjes. Van die figuren die met hun warmte, kordaatheid en snelheid binnen no time zo’n speler als een soort van magisch wonder weer op de been kunnen krijgen. En in die zeven jaar hoefde ik eigenlijk nooit echt het veld op. Ik heb gezien dat het een stevige wedstrijd was maar de vitaliteit van de speler die mijn grote liefde is, was altijd optimaal waardoor ik alleen maar aan de zijlijn er hoefde te zijn ‘voor het geval dat’.

 

Maar nu is dat anders. Mijn vitale spits is onderuit gegaan en niet een klein beetje. Dat is het moment waarop de verzorgingstas in de hand wordt gepakt, de sprint wordt getrokken en de magie van het verzorgen in beeld komt. Het hartje kan gaan rennen en iets betekenen. Want dat is wat ik voel. Iemand verzorgen die het zwaar heeft in zijn ziekteproces is de meest waardevolle en liefdevolle bezigheid die je maar kunt hebben. Een hart geven is iets wat vanzelfsprekend is in mijn geval. Ik ben hier om goed te zijn voor mijn gezin, ze te voorzien van eten, drinken en vooral veel liefde. Als ik ook af en toe maar even een momentje voor mezelf kan pakken, waarin ik alles door me heen kan laten gaan en van me af kan laten vloeien. Ik vind dit terug in het schrijven maar ook in werken in mijn eigen bedrijf. 

 

Ik voel de waardering elke dag. Mijn man bedankt me ook daadwerkelijk voor alles. Mijn conditionering zegt dan: “Schat, je hoeft me niet te bedanken, dat doe ik graag voor je en is vanzelfsprekend”. Maar mijn hele lichaam licht op wanneer hij me bedankt en ik die waardering dus ook echt kan voelen. 

 

Emotie is iets heel geks. Je kunt een hele tijd van alles en nog wat doen zonder dat je er een traan over hoeft te laten en je hebt dan energie voor tien. En toch zijn er de momenten waarop het eventjes heel verdrietig is en ik ook echt heel hard moet huilen. Ik stop het niet weg, ik wil het toelaten maar het kan niet op commando. 

 

Muziek is voor mij een trigger op mijn emoties. Ik heb dan alles volledig in balans en ineens komt er een liedje of een muziekje voorbij wat me emotioneel maakt en dan komen de tranen. Een vloed van water die langs mijn wangen op de grond vallen. Dikke grote druppels die de druk verlagen die er in mijn lijf zit. Wat is het een geschenk om emotioneel te zijn en om daarin te weten dat dit bij je past en bij je hoort. Water hoort te stromen. Meegevoerd worden op de beweging van het geluid. Ik ben heel blij dat ik kan huilen. En dat ik mijn emoties de vrije loop kan laten. Ook wanneer het totaal over de top is. Ik ben emotioneel en ik ga in ups en downs, in highs en lows, maar het zijn mijn emoties. Zonder reden, zonder oordeel. Ze zijn van mij.

 

Mijn design heeft me zo veel geleerd over wie ik ben en hoe ik daarin mijn leven kan leiden met zo min mogelijk weerstand. Als je dat kunt leren zien, dan ga je het leven als jezelf zo ongelooflijk waarderen. Dan is alles wat er op je pad komt te doen. Ook al zijn dat af en toe onvoorstelbaar zware dingen. Je krijgt zoveel als je kunt dragen. En dat is ook daadwerkelijk zo.